της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Την είδα έξω από τα κάγκελα του πάρκου. Μία υπέρβαρη γυναίκα με τυλιγμένα πόδια σε βρόμικους επιδέσμους, τσουλούσε εναλλάξ δύο καρότσια. Όλη η όψη της σε προετοίμαζε για ένα ιδιαίτερα ελεύθερο πνεύμα, μοναχικό και ανεξάρτητο άτομο. Γυναίκα μαθημένη να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής και της φύσης και που περνάει πολλές ώρες έξω. Μακριά από την οικογενειακή στέγη και θαλπωρή.
Προσπαθούσε να χωρέσει δύο υπερφορτωμένα καρότσια, με τα υπάρχοντα της, μέσα από το στενό πέρασμα. Τεράστιες σακούλες από σουπερμάρκετ, σε αμφίβολη ισορροπία δικαιολογούσαν το δύσκολο του εγχειρήματος. Χαρτόνια χοντρά διπλωμένα έτοιμα να στρωθούν στο έδαφος σαν ένα άτυπο στρώμα. Το μπαστούνι προέξεχε επειδή δεν περίσσευε χέρι να το πιάσει. Οι σακούλες γεμάτες, προφανώς, με άχρηστα για εμάς αντικείμενα, αλλά με μεγάλη συναισθηματική αξία για την ίδια. Το σπίτι της. Το νοικοκυριό της. Ο θησαυρός της. Δεν είχε την παραμικρή ανησυχία ότι κάποιος θα της το κλέψει. Ή θα την βοηθήσει να ξεπεράσει τα εμπόδια.
Σε ένα κόσμο που μόνο οι πλούσιες χώρες εξασφάλισαν τον εμβολιασμό του πληθυσμού τους, και η Ινδία, χώρα που παράγει εμβόλια, αποδεκατίστηκε και μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο αποτεφρωτήριο, αυτή η γυναίκα αψηφούσε τον κίνδυνο της πανδημίας. Ζούσε μέσα στην βρομιά. Αδιαφορούσε για την υγεία της, τα εμβόλια, την προφύλαξη και την εξασφάλιση της επιβίωσης της. Προτίμησε την θαλπωρή του πάρκου. Την ξεκούραση στη σκιά των δέντρων. Μακριά από τον κόσμο και την βαβούρα του.
Η γυναίκα δεν ενοχλήθηκε από την ματιά μου και ούτε από την φωτογράφισή της. Διάβασε, στα μάτια μου, την μερική απόρριψη. Με κοίταξε με γενναιότητα και ειρωνεία και μου είπε ότι η ζωή είναι δική της. Πολλές φορές, στην ζωή μας την πεζή, οι άστεγοι μας προκαλούν. Σκόπιμα μας δηλώνουν ότι είναι ευτυχισμένοι επειδή μπορούν να ζήσουν με λίγα. Αρχικά τους χλευάζουμε επειδή αυτομάτως ταυτιζόμαστε με τους ευτυχισμένους και τους τυχερούς. Και μας κυριεύουν τα πλούτη. Ειρωνευόμαστε τα βρόμικα ρούχα τους. Ενδόμυχα όμως επεξεργαζόμαστε τα υπέρ και τα κατά. Ζυγίζουμε τι θέλουν για να ζήσουν και βλέποντάς τους πόσο ανεξάρτητοι και ελεύθεροι είναι, τελικά για κάτι τους ζηλεύουμε. Έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε. Την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους! Μπορούν και ζουν με τόσα λίγα! Έχουν την ελευθερία τους, την ανεξαρτησία τους. Έχουν μία απίστευτη άνεση με την οποία αλλάζουν στέγη και τόπο επειδή δεν συμμετέχουν στην κούρσα των υλικών αγαθών και της εξουσίας.
Εμείς πόσο πλεονέκτες είμαστε; Πόσο λαίμαργοι για αποταμίευση και άχρηστα πράγματα είμαστε; Πόσο κουραστικό, άχαρο και άνευ σημασίας είναι να κοπιάζεις για μία ζωή με τα μάτια καρφωμένα στο κέρδος; Ζούμε σε ένα γυάλινο πύργο, εξοπλισμένο με όλα, αλλά άδειο από αγάπη, στοργή και πραγματική φιλία... Με το άγχος της εφορίας και των λογαριασμών να μας τσακίζει τα νεύρα. Πόσο πολύ η ματαιοδοξία μας, μας επέβαλε να ξεπεράσουμε τα όρια της αντοχής μας, και μας μεταμόρφωσε σε σκλάβους με χρυσά κουτάλια; Φοβισμένοι να μην πέσουμε στα μάτια φίλων και γνωστών μας, αν θα έχουμε λιγότερα!
Ακολουθήστε το Alexandroupoli Online
Google News | Facebook | Twitter | Instagram | Linkedin | Pinterest
Google News | Facebook | Twitter | Instagram | Linkedin | Pinterest
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου