Στην βροχή πάντα είναι χρήσιμη μια ομπρέλα. Στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει να βρέξει εδώ και καιρό. Για την ακρίβεια, είναι λες και το κόμμα βρίσκεται σε παρατεταμένη περίοδο ξηρασίας. Δεν σκέφτεται, δεν προτείνει, δεν προσπαθεί: η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για μια καλή ατάκα απέναντι στην κυβέρνηση, μια αιχμή για την αντιδημοκρατική της συμπεριφορά ή για την διαχείριση της πανδημίας, παρά για ουσιώδη κριτική. Στα εσωκομματικά, η ηρεμία θυμίζει εκείνες τις ήσυχες ώρες πριν την μεγάλη καταιγίδα.
Πριν από μερικούς μήνες, μετά τις αναταραχές του καλοκαιριού και τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε έναν μάλλον έντιμο συμβιβασμό με την εσωτερική αντιπολίτευση: εκείνος δεν θα άφηνε το κόμμα σε διακοσμητικό ρόλο και θα μάζευε τα χαλινάρια στους ασυγκράτητους των κοινωνικών δικτύων, ενώ εκείνοι θα διατύπωναν τις διαφωνίες τους εντός του κομματικού μηχανισμού και όχι σε δημόσιες παρεμβάσεις τους. Το modus vivendi μπορεί μέσες-άκρες να θεωρηθεί πετυχημένο, μιας και οι δημοσιογραφικές αναφορές στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέγραφαν πια μεγάλες εντάσεις παρά μικρά, στιγμιαία τζαρτζαρίσματα. Βοηθούσε που το συνέδριο είχε μετατεθεί για αργότερα λόγω πανδημίας, αλλά κυρίως ότι ο Τσίπρας είχε επιλέξει να βγάλει μπροστά μια νεότερη γενιά από τα σπλάχνα του κόμματος - παρότι «προεδρικοί», δεν ήταν πράσινοι αλεξιπτωτιστές και μπορούσαν να μιλούν (έστω για τα τυπικά) με όλες τις εσωκομματικές πλευρές.
Κάτω από τις ισορροπίες, οι κίνδυνοι δεν σταμάτησαν να παραμονεύουν: οι κλειστές ντουλάπες του 2015-2019 είναι μια μόνιμη πηγή αναστάτωσης, ενώ όσο οι εμβολιασμοί συνεχίζονται τόσο πιο κοντά έρχεται η κομματική κανονικότητα –δηλαδή οι εσωτερικές διαδικασίες. Η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Οι προεδρικοί έχουν χωριστεί και επισήμως σε στρατόπεδα: ο Αντώνης Κοτσακάς και οι ΡΕNE, λένε τα ρεπορτάζ, δεν θέλουν να ταυτίζονται με τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης, ειδικά με τα πιο σκανδαλώδη που βγαίνουν στην δημοσιότητα. Ιδεολογικά, ωστόσο, συνεχίζουν να στηρίζουν την διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά και την αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο τρόπο που θα την ήθελε ο Νίκος Παππάς ή ο Χρήστος Σπίρτζης - όχι όμως όπως θα προτιμούσε η σημιτικής καταγωγής «Γέφυρα». Το αμιγώς προεδρικό μέτωπο είναι νεότερο σε ηλικία και σαφώς πιο αφοσιωμένο στις παραδόσεις του κόμματος, είναι όμως κι αυτό σπασμένο στα δύο: οι νηφάλιοι από την μια, οι οπαδοί του 2012 από την άλλη.
Ο κατακερματισμός των «προεδρικών» δεν θα είχε τόσο ενδιαφέρον (στο τέλος, τον τελευταίο λόγο έχει πάντα ο αρχηγός) αν οι αλλαγές δεν αφορούσαν και την απέναντι πλευρά. Η «Ομπρέλα» των 53+ και των παραδοσιακών στελεχών, όπως ο Νίκος Βούτσης και ο Νίκος Φίλης, έχει φέρει κοντά τον παλιό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε την εμφάνισή της την προηγούμενη ενός σχετικά ανώδυνου Πολιτικού Συμβουλίου. Μπορεί όλοι αυτοί που την απαρτίζουν να διαφωνούν μεταξύ τους σε πολιτικά ζητήματα (μερικοί, ας πούμε, είναι πιο δεκτικοί στην διεύρυνση από κάποιους άλλους), όμως διέγνωσαν από νωρίς πως το μεγάλο τους πρόβλημα δεν θα είναι αν θα συμφωνήσουν στα βασικά, αλλά αν θα υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής. Αν αυτό ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, τέλοσπαντων, θα μοιάζει καθόλου με την Αριστερά όπως την φαντάζονται.
Οι έντιμοι συμβιβασμοί, όσο έντιμοι κι αν είναι, κρύβουν πάντα έναν νικητή και έναν χαμένο. Ο Τσίπρας όντως δεν συμπεριφέρεται πια στο κόμμα του σα να μην υπάρχει. Κλέβει όμως ένα τρικ από το βιβλίο του αντιπάλου του. Μπορεί η «παρέμβαση Τσίπρα» να μην έχει πάρει τις διαστάσεις που έχει πάρει η «παρέμβαση Μητσοτάκη», όμως κρύβεται πίσω από κάθε μεγάλη ανακοίνωση στα προσωπικά social media του αρχηγού, σε κάθε του δήλωση ή στάση. Κρύβεται στην επιλογή του ύφους και της επικοινωνίας. Ακόμα και η επίσκεψη στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου έγινε με αποκλειστικό στόχο ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει αντιπολίτευση μπροστά στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επέλεξε να αναδείξει εκεί, μόνος στο κάδρο, μια αντιευρωπαϊκή (και παράνομη, με βάση τις νομικές δεσμεύσεις της χώρας) τακτική για διμερείς διαπραγματεύσεις της Ελλάδας για το εμβόλιο, τακτική για την οποία ήδη επικρίνεται παντού η Γερμανία. Οι κινήσεις όπως αυτή, καλές ή κακές, είναι αποκλειστικά δικές του. Όπως συμβαίνει στη ΝΔ, έτσι και στον ΣΥΡΙΖΑ: το κόμμα ακολουθεί το «ισχυρό χαρτί», προσαρμόζεται ή διορθώνεται ελέω ηγεσίας.
Η «Ομπρέλα» γεννήθηκε για να παίξει άμυνα απέναντι στην υπάρχουσα δύναμη της άλλης πλευράς. Το κάνει πολύ προσεκτικά, για να μην θεωρήσει κανείς (που δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα θεωρήσει, όσο καλό κι αν είναι σήμερα το κλίμα) πως σηκώνει εσωκομματική βαβούρα, τώρα που η πιθανότητα των πρόωρων εκλογών μεγαλώνει. Ακόμα και έτσι, μιλάει για «τοξικό κλίμα που διχάζει τις προσυνεδριακές συζητήσεις με πλαστά διλήμματα» και ζητά επί της ουσίας «τεκμηριωμένη, μαχητική, προγραμματική αντιπολίτευση», χωρίς επικοινωνιακά τρικ και πολωτική ρητορική. Το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που κάνει σήμερα η Κουμουνδούρου. Δεν έχει άλλη επιλογή - και πάλι, μοιάζει χαμένη από χέρι, γιατί από την στιγμή που ο Τσίπρας ανέβηκε στην εξουσία έως σήμερα κανείς δεν έχει τολμήσει να τραβήξει το σκοινί παραπάνω απ’ όσο η ηγεσία θα μπορούσε να αντέξει. Πρόσφατα, τις λίγες φορές που τα πράγματα έδειχναν να φτάνουν στα άκρα, όλοι αποφάσιζαν να κάνουν ένα βήμα πίσω.
Μερικές φορές σημασία έχει απλά να κατέβεις στο γήπεδο. Να θυμίσεις, δηλαδή, στο φαβορί πως δεν παίζει μόνο του. Θα δοκιμάσουν, άραγε, στην «Ομπρέλα» και να σουτάρουν; Αν ναι, θα μιλάμε πια για άλλο ματς. Και θα γίνει υπό βροχή.
Πηγή: Protagon.gr
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου