Το ΚΚΕ απευθύνει ένα πλατύ µαχητικό κάλεσμα συµπόρευσης, αγώνα και αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και συναινούν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, καλεί στη διαµόρφωση και ενίσχυση ενός εργατικού - λαϊκού ρεύματος αµφισβήτησης συνολικά του σημερινού συστήματος και του κράτους του, των κυβερνήσεων και των κομμάτων που το υπηρετούν.
Απευθυνόμαστε:
▶ Στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα, που µετά από 10 χρόνια µνηµονίων, κρίσης, µείωσης µισθών και δικαιωμάτων, για να σωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης συνεχίζουν να µατώνουν από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική για να αυξάνονται τα κέρδη και τα προνόμια των λίγων. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού τούς καταδικάζει σε διαρκή λιτότητα, από την ακρίβεια, τους υπέρογκους φόρους, την ένταση της εκµετάλλευσης και της υπερεργασίας.
▶ Στους ανέργους που φυτοζωούν µε ένα επίδομα ανεργίας-κοροϊδία το οποίο δίνεται σε πολύ λίγους.
▶ Στους βιοπαλαιστές επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν ζήτημα επιβίωσης και νέα αδιέξοδα εξαιτίας του ανταγωνισμού µε τους µεγάλους επιχειρηματικούς οµίλους, της υπερφορολόγησης. Στους αγρότες που συνθλίβονται από το υπέρογκο κόστος παραγωγής, τις ανοιχτές και κάτω από το κόστος τιµές, την έλλειψη προστασίας από τις φυσικές καταστροφές. Οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού από κοινού συνθλίβονται από τους µεγάλους οµίλους που επιδοτούνται αδρά από το κράτος, την ΕΕ και τα διάφορα «Αναπτυξιακά Ταµεία».
▶ Στους µαθητές που στοιβάζονται σε τάξεις των 27 ατόµων και δυσκολεύονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, στους φοιτητές που ζουν τον βραχνά της αναζήτησης φοιτητικής στέγης. Απευθύνεται σε µαθητές, φοιτητές, αλλά και στις οικογένειές τους που έρχονται αντιμέτωποι µε το υπέρογκο κόστος της δήθεν δωρεάν εκπαίδευσης και την αβεβαιότητα για το αύριο.
▶ Στους νέους και τις νέες που δυσκολεύονται να κάνουν οικογένεια λόγω του µεγάλου κόστους της στέγης, τους µισθούς πείνας, την έλλειψη κοινωνικής φροντίδας.
▶ Στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα µε τη δουλειά και την οικογένεια. Είναι οι πρώτες που επωμίζονται την κρατική ανυπαρξία στην ανατροφή των παιδιών, στη φροντίδα των ηλικιωμένων και των ΑµεΑ, αλλά και τις διάφορες νέες µορφές βίας και καταπίεσης.
▶ Στους απόµαχους της δουλειάς που, επειδή οι συντάξεις δεν αρκούν, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «παροχή» τη δουλειά µέχρι τα βαθιά γεράµατα.
▶ Σε όλους εκείνους που ζουν από πρώτο χέρι τις οριακές καταστάσεις σε κρίσιμους τοµείς κοινωνικής πολιτικής, όπως είναι η Υγεία, η Πρόνοια, το Φάρμακο εξαιτίας της εµπορευµατοποίησής τους.
▶ Σε όλους εκείνους που αντιμετώπισαν για µια ακόμη χρονιά τις συνέπειες της απουσίας µέτρων πρόληψης από τις φωτιές και όλες τις φυσικές καταστροφές, αφού αυτά λογίζονται ως «κόστος», χωρίς όφελος για το κεφάλαιο και το κράτος του.
Απευθυνόμαστε και σε όλους τους ανθρώπους στη χώρα µας που αγωνιούν για τους κινδύνους και τις εξελίξεις στα µέτωπα του ιµπεριαλιστικού πολέμου, στην Ουκρανία, σε ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στη γειτονιά µας, µε την ενεργό συµµετοχή και εµπλοκή σε αυτά της ελληνικής κυβέρνησης και µάλιστα σε ρόλο «σημαιοφόρου» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τα συµφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Απευθυνόμαστε σε όσους δεν το σηκώνει η καρδιά τους να συνεχίζεται εδώ και ένα χρόνο µια πραγματική γενοκτονία στη γειτονιά µας, αυτή που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ, µε τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και στον Λίβανο, για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια στη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, σε αντιπαράθεση µε αυτά της Κίνας, της Ρωσίας, του υπό διαµόρφωση ευρωασιατικού μπλοκ.
H κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τις πολιτικές ευθύνες της, τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών της, να εξαπατήσει κυνικά και προκλητικά τον λαό για µια σειρά προβλήματα που τον βασανίζουν, προβάλλοντας «εξωγενείς παράγοντες», κάποια «φυσικά φαινόμενα», κάποια υποτιθέμενη «έλλειψη πόρων» και «τεχνικών δυνατοτήτων» ή δήθεν «περιορισμένες δηµοσιονοµικές δυνατότητες». Στη συγκάλυψη των κεφαλαιοκρατικών αντιλαϊκών επιλογών της η κυβέρνηση βοηθιέται και από τη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Πλεύση Ελευθερίας κλπ.) που αποπροσανατολίζει προβάλλοντας ως αιτία αυτών των πολιτικών την έλλειψη διαχειριστικής ικανότητας της κυβέρνησης.
Η αλήθεια όμως δεν µπορεί να κρυφτεί:
▶ Όταν οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεις πάνε για νέο ρεκόρ κερδοφορίας φέτος, µετά το περσινό των 10,5 δισ., ποιος µπορεί να µιλά για «έλλειψη πόρων»;
▶ Όταν επιτυγχάνονται θηριώδη υπερπλεονάσματα από τη λαϊκή φοροαφαίμαξη µε βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, όταν δαπανώνται τεράστια ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς για τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, όταν η ελληνική κυβέρνηση πληρώνει µισό εκατομμύριο ευρώ την ηµέρα για να στέλνει ελληνική φρεγάτα στις ΝΑΤΟικές περιπολίες στην Ερυθρά Θάλασσα, ποιος µπορεί να µιλάει για «περιορισμένες δηµοσιονοµικές δυνατότητες»;
Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, τα µεγάλα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα - κάτω από τον έλεγχο του κεφαλαίου των µεγάλων επιχειρηματικών οµίλων - αξιοποιούνται για την παραπέρα εκµετάλλευση και πολύµορφη «υποδούλωση» του εργαζόμενου ανθρώπου στις αξίες και τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι για τη µείωση του υποχρεωτικού εργάσιμου χρόνου, της βαριάς εργασίας, για την ευημερία του και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Το µεγάλο πρόβλημα που εδώ και χρόνια πασχίζουν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις, τα επιτελεία του συστήματος, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί είναι ακριβώς η τεράστια συσσώρευση πλούτου, η αφθονία κεφαλαίων, τα οποία όμως λιμνάζουν γιατί συχνά, περιοδικά περιορίζονται οι ικανοποιητικές, κερδοφόρες επενδυτικές διέξοδοι. Κάθε προσωρινό «φάρμακο» που βρίσκουν απέναντι σε αυτό το πρόβλημα τους δίνει µια µικρή ανάσα και µετά από λίγο αρχίζει να µη «λειτουργεί», όπως υπολόγιζαν, ή ακόμη και να δηµιουργεί πολλαπλάσια προβλήματα.
Γι’ αυτό βλέπουμε κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, υπερεθνικούς οργανισμούς να βολοδέρνουν από την περιοριστική στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική όταν λιγοστεύουν οι επενδύσεις και το αντίστροφο όταν εκτοξεύεται ο πληθωρισμός, µε τους λαούς να πληρώνουν πάντα τον λογαριασμό.
Γι’ αυτό από τη µία µιλάνε για τα οφέλη της εξωστρέφειας στην οικονομία και από την άλλη αναγκάζονται να παραδεχτούν τα προβλήματα που προκαλεί αυτή η εξωστρέφεια, µε την αύξηση των τιµών, ακόμη και στα εγχώρια προϊόντα, µε τον «υπερτουρισμό» και την εκτόξευση των τιμών στα ενοίκια, την ανεπάρκεια υποδομών και υπηρεσιών, την περιοδική ανεπάρκεια πόρων, όπως στην ύδρευση, την άρδευση κλπ.
Γι’ αυτό βλέπουμε ακόμη και «πρωταθλήτριες» καπιταλιστικές οικονομίες να «αγκομαχούν» και να αναζητούν διέξοδο ακόμη και στην πολεμική οικονομία για αναθέρμανση των επενδύσεων, όπως στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνολικά, όποιο µεγάλο και µικρό πρόβλημα της εποχής και αν εξετάσουµε, θα δούμε ότι από πίσω βρίσκεται το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους που κινεί τα πάντα σε αυτό το σύστημα, το κριτήριο κόστους - οφέλους που διατρέχει τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
Οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα κάθε απόχρωσης, οι πολιτικές τους επιλογές εξαπατούν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, λέγοντάς τους ότι η ατομική ευημερία και η «µείωση των ανισοτήτων» µπορούν να ικανοποιηθούν σε µια οικονομία που έχει ως κίνητρο το κυνήγι του κέρδους. Το ίδιο παραπλανητική είναι και η πολιτική που υπόσχεται καλύτερες µέρες για τους εργαζόμενους σε «συνεργασία» µε τους καπιταλιστές.
Κρύβονται τα ίδια τα αδιέξοδα ενός γερασμένου συστήματος που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και επιθετικό, που επιδιώκει να καταργεί δικαιώματα δεκαετιών, να εµπορευµατοποιεί κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής για να κερδίζει κάποιες «ανάσες» κερδοφορίας, που οδηγεί τους λαούς µέχρι και στην αιματοχυσία, όταν δεν µπορεί πια να λύσει µε διαφορετικό τρόπο τους ανταγωνισμούς και τις αντιφάσεις του.
Το µεγάλο πρόβλημα της εποχής µας έχει πολύ πιο βαθιές αιτίες και δεν µπορεί να εξηγηθεί µόνο από µια κυβερνητική διαχειριστική ανικανότητα, από τη διαφθορά ορισμένων κρατικών παραγόντων ή από κάποιες «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες», όπως λένε τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γιατί δεν έχει βρεθεί άραγε τόσα χρόνια ένας ικανός, αδιάφθορος και ανοιχτόµυαλος διαχειριστής να τα κάνει αλλιώς; Πολλοί τέτοιοι επίδοξοι «σωτήρες» εµφανίστηκαν, εφαρμόζοντας «λύσεις» εντός των τειχών του συστήματος, µε τραγική όμως κατάληξη για τον λαό.
Τις βαθύτερες αιτίες του σάπιου και γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όσοι και όσες από τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις αναρωτιούνται «τι πρέπει να γίνει», ιδιαίτερα άνθρωποι που αισθάνονται προοδευτικοί, αριστεροί, που βλέπουν τον εκφυλισμό στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι και όσες κατανοούν ότι αυτά τα κόμματα δεν έχουν σχέση µε ό,τι έχει µάθει ο λαός µας να ονομάζει «αριστερό», ενώ αγανακτούν µε τις ίντριγκες, τα πισώπλατα µαχαιρώµατα, τους τσακωμούς των δελφίνων και τις καριέρες του κάθε αριβίστα.
Αυτή είναι, όμως, η φυσιολογική και αναμενόμενη κατάληξη της ιστορικής σοσιαλδημοκρατικής διαδρομής που σαν σημείο αφετηρίας της στις αρχές του 20ού αιώνα είχε τη συνθηκολόγηση απέναντι στο σύστημα στο όνοµα της φιλολαϊκής µεταρρύθµισής του, την απεμπόληση του στόχου της ανατροπής του, την «άρση της εµπιστοσύνης» στη δύναμη που έχει ο λαός να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να την αλλάξει µε στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Είναι η κατάληξη κάθε διαδρομής όσων δήλωσαν και όσων δηλώνουν «διαθέσιμοι» για τη βρώμικη δουλειά του συστήματος όταν αυτό περνάει δυσκολίες, όταν οι επί δεκαετίες διαχειριστές του δεν µπορούν πια να ξεγελούν και να περνούν τα µέτρα που τσακίζουν τον λαό µε την εκλογική συναίνεσή του. Αυτό φανερώνει η όλη πορεία του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, αλλά και πιο πρόσφατα ιστορικά του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά εµφανίστηκε ως «ανανεωτική αριστερά».
Τα αδιέξοδα του συστήματος σήμερα µεταφράζονται και σε πολιτικά αδιέξοδα, αφού η πλήρης ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων στις βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης δεν τους επιτρέπει να διαφοροποιούνται και να δηµαγωγούν µε πειστικό τρόπο, εύκολα να εγκλωβίζουν εναλλάξ τη λαϊκή δυσαρέσκεια µε τον τρόπο που το έκαναν παλιότερα. Κάθε καινούργιο «χαρτί» που εµφανίζεται, «καίγεται» πολύ πιο γρήγορα, αν δεν είναι από την αρχή καμένο…
Αποδεικνύεται η χρεοκοπία του ψευτοδιλήμματος «πρόοδος ή συντήρηση» ανάµεσα σε πολιτικές δυνάμεις που έχουν στρατηγική ταύτιση.
Αντίστοιχα αδιέξοδα βλέπουμε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Γαλλία, όπου το περιβόητο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» της σοσιαλδημοκρατίας έδωσε το φιλί της ζωής στον στριμωγμένο Μακρόν στηρίζοντας τους υποψηφίους του. Έτσι ξέπλυνε όλη την αντιλαϊκή πολιτική του δήθεν για να «φράξει τον δρόμο στη Λεπέν», ενώ τώρα κλαίγονται που ο Μακρόν διόρισε πρωθυπουργό που έχει τη συναίνεση της Λεπέν.
Τα ίδια και στη Γερμανία, όπου η οµοσπονδιακή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και οι αντίστοιχες κρατιδιακές, µε τη συµµετοχή µάλιστα και της συστημικής «Αριστεράς», µε την πολιτική τους και ιδιαίτερα µε τη στήριξη της πολεμικής εµπλοκής στην Ουκρανία, έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για να ενισχύονται αντιδραστικές δυνάμεις που µπορούν να δηµαγωγούν και να χειραγωγούν τη δίκαιη λαϊκή δυσαρέσκεια. Δεν έχουν, µάλιστα, κανένα πρόβλημα να υιοθετούν την ατζέντα της λεγόμενης ακροδεξιάς στο Μεταναστευτικό, αφού αυτή άλλωστε είναι η κατασταλτική ατζέντα της ίδιας της ΕΕ, που ανοίγει τη στρόφιγγα όποτε χρειάζεται φθηνό εργατικό δυναμικό και την κλείνει όταν µια νέα οικονομική κρίση βρίσκεται προ των πυλών.
Τα παραπάνω ανησυχούν έντονα τα επιτελεία του συστήματος και δεν το κρύβουν. Γι’ αυτό µιλούν για την «ανισορροπία του πολιτικού συστήματος» και την «έλλειψη αντιπολίτευσης», που καμία σχέση δεν έχει βέβαια µε την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση.
Το σύστημα πάντα ενδιαφέρεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο ισχυροί αστικοί πόλοι, ώστε ο ένας να κυβερνά και ο άλλος να απορροφά και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλεί η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, να χρησιμεύει ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή για το σύστημα όταν η υπάρχουσα κυβέρνηση δεν µπορεί πια να παίζει αποτελεσματικά τον ρόλο της.
Αναζητούν έναν µονοκοµµατικό ή και µε συνεργασία κομμάτων πόλο που να είναι διαθέσιμος να παράσχει συναίνεση και πολιτική νομιμοποίηση σε κυβερνητικές αποφάσεις που συνεπάγονται µεγάλο πολιτικό κόστος, είναι όμως απαραίτητες για το σύστημα. Το είδαµε αυτό κατά κόρον την περίοδο της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης και των µνηµονίων και δεν αποκλείεται να το ξαναδούμε άμεσα, στο ενδεχόμενο µιας νέας κρίσης, µιας πιο γενικευμένης πολεμικής εµπλοκής ή µιας επαίσχυντης διευθέτησης στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, τα άλλα κόμματα του συστήματος, ούτε θέλουν ούτε µπορούν να δώσουν διέξοδο σε αυτά τα αδιέξοδα, να δώσουν λύσεις στα λαϊκά προβλήματα.
Το τελευταίο διάστημα, µε αφορμή την εκφυλιστική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τη νέα περιδίνηση του ΠΑΣΟΚ, ακούγεται συχνά ότι «η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο». Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση έχει αντίπαλο, όσο κι αν προσπαθούν να τον κρύψουν τα αστικά ΜΜΕ:
▶ Είναι οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται σε µια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς για συλλογικές συµβάσεις µε αυξήσεις στους µισθούς, για µείωση του εργάσιμου χρόνου, για σταθερή δουλειά µε ανθρώπινα ωράρια και µέτρα ασφάλειας, που αγωνίζονται ενάντια στην ακρίβεια, για να µην απαξιώνονται παραγωγικές δυνάμεις θύματα των καπιταλιστικών ανταγωνισμών και του καπιταλιστικού κέρδους (π.χ. ΛΑΡΚΟ), που παλεύουν για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων απέναντι στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.
▶ Είναι οι βιοπαλαιστές αγρότες που βγήκαν στα µπλόκα παλεύοντας ενάντια στην προσπάθεια συγκέντρωσης της γης σε λίγα χέρια, για τιµές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής.
▶ Είναι οι αυτοαπασχολούμενοι που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους από τον ανταγωνισμό τους µε τους µεγάλους επιχειρηματικούς οµίλους, ενάντια στην υπερφορολόγηση, τα χρέη και τα λουκέτα.
▶ Είναι οι εργαζόμενοι και οι νέοι που αγωνίζονται ενάντια στην εµπλοκή της χώρας στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο, στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που καταδικάζουν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης στον αγώνα του για τη δική του πατρίδα.
▶ Είναι τα θύματα των «φυσικών καταστροφών» και κυρίως της κρατικής επιλεκτικής «ανικανότητας» που ανέδειξαν το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές µας». Είναι όλοι όσοι πήραν µέρος στις µεγάλες κινητοποιήσεις για να αποκαλυφθεί η πραγματική αιτία για το έγκλημα στα Τέμπη, να µη συγκαλυφθούν οι ευθύνες κυβερνήσεων και της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση των Μεταφορών.
▶ Είναι οι γιατροί και νοσηλευτές που υποδέχονται τον υπουργό Υγείας σε κάθε νοσοκομείο που επισκέπτεται και του χαλάνε τις φιέστες, που παλεύουν για δηµόσια και δωρεάν Υγεία.
▶ Είναι τα σωματεία, οι φορείς, οι γειτονιές που ξεσηκώνονται στο πόδι και διώχνουν τα «κοράκια», αποτρέποντας πλειστηριασμούς και εξώσεις φτωχών οικογενειών.
▶ Είναι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι µαθητές που αντιπαλεύουν τις συγχωνεύσεις τµηµάτων, που διεκδικούν κάλυψη όλων των κενών στα σχολεία που άνοιξαν προχθές. Είναι οι φοιτητές που έχουν απονομιμοποιήσει και εµποδίσει τα σχέδια της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, για την πανεπιστημιακή αστυνομία και άλλα.
▶ Είναι οι συνταξιούχοι που απαιτούν ανθρώπινες συντάξεις, επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης, δωρεάν φάρμακα και υπηρεσίες Υγείας.
▶ Είναι όλοι όσοι διεκδικούν µια καλύτερη ζωή, µε υψηλό Πολιτισμό, Αθλητισμό, ελεύθερο χρόνο, µακριά από ναρκωτικά και κάθε είδους εξαρτήσεις.
Αυτοί είναι που έχουν στριμώξει µέχρι σήμερα την κυβέρνηση, που µε την αµέριστη συμβολή του ΚΚΕ βάζουν εµπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της, που την υποχρέωσαν και σε ορισμένες υποχωρήσεις, οδήγησαν σε κάποιες κατακτήσεις, που καραδοκεί µε την πρώτη ευκαιρία να τις πάρει πίσω.
H κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν στρατηγικό αντίπαλο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ στηρίζει µε όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες, κάνει τα πάντα για να δυναμώσουν και να µαζικοποιηθούν περισσότερο, να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων. Το ΚΚΕ δίνει τη µάχη για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο µεγάλο πανελλαδικό κίνημα που θα εκφράζει τη συµµαχία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ριζωμένο σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος. Το ΚΚΕ φωτίζει τη µόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό, αυτή του σοσιαλισμού.
Η ελπίδα για τον λαό δεν βρίσκεται ούτε στην αναμόρφωση της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ούτε στα διάφορα ακροδεξιά µορφώµατα (όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και άλλα), που πέρα από λαϊκίστικα σόου στη Βουλή δεν τα βλέπει ποτέ κανείς δίπλα του, στην πραγματική ζωή, στους αγώνες και τις διεκδικήσεις, ενώ, παρά τη δηµαγωγία τους, είναι κόμματα του συστήματος. Έχουν στηρίξει και αυτά, µε χέρια και πόδια, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, µε την προηγούμενη συµµετοχή των αρχηγών τους στα βασικά αστικά κόμματα ή µε την ψήφο τους στη Βουλή και την Ευρωβουλή.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήματος για σταθερή και ανεμπόδιστη εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής µε σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριμώχνουν ακόμα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι «ρωγμές» του συστήματος µεγάλα «ρήγματα» µέχρι τη συνολική ανατροπή.
Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συµπόρευση µε το ΚΚΕ σε όλες τις µάχες που έχουμε µπροστά µας.
Το ΚΚΕ παλεύει για µια νέα σοσιαλιστική Ελλάδα που θα διαµορφώνει τις σχέσεις της στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη µε κριτήριο το αµοιβαίο όφελος των λαών, την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισμούς, τις σφαίρες επιρροής, το «διαίρει και βασίλευε» των καπιταλιστών, των κρατών και των συµµαχιών τους. Ο αρνητικός συσχετισμός µπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τα πράγματα δεν µένουν στατικά, οι λαοί αφυπνίζονται, µπορούν να δείξουν τη δύναμή τους.
Μόνο έτσι θα εκλείψει το µεγάλο χάσμα - που συνεχώς διευρύνεται και βαθαίνει - ανάμεσα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που παρέχουν για τη συνολική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων τον 21ο αιώνα. Γιατί σήμερα η αξιοποίησή τους υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, στην επιδείνωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας, γίνονται όργανα έντασης της εκµετάλλευσης και υπερεντατικοποίησης της εργασίας.
Το ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί µε τον λαό, και θέλει και µπορεί να το πάει «µέχρι τέλους»: Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκµεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση µιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση µιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις από το κεφάλαιο και τους ιµπεριαλιστικούς οργανισμούς. Δεν τρέφει ούτε καλλιεργεί αυταπάτες ότι µπορεί να υπάρξει πραγματική λαϊκή ευημερία στο πλαίσιο του σημερινού βάρβαρου συστήματος, του παρωχημένου και διεφθαρμένου κράτους. Δεν τρέχει να επιδιορθώσει τις ρωγμές του συστήματος.
Παλεύει για να µπαίνει όλο και πιο αποφασιστικά στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, η αστική τάξη και η εξουσία της, να αµφισβητείται σήμερα η στρατηγική της και οι στόχοι της στους οποίους οµονοούν όλοι οι άλλοι. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι σήμερα, έστω και για την πιο µικρή κατάκτηση, πρέπει να αµφισβητηθεί στην πράξη αυτή η στρατηγική. Για να κερδίσει το παραμικρό ο λαός, πρέπει να το χάσει το κεφάλαιο.
Το ΚΚΕ έχει εµπιστοσύνη στην αστείρευτη δύναμη του εργατικού - λαϊκού αγώνα, στη δύναμη που έχει ο οργανωμένος λαός να φέρει τα πάνω - κάτω. Γι’ αυτό τα µέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ είναι µπροστάρηδες σε κάθε αγώνα του λαού µας, ενώ όλα τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα ούτε µπορούν ούτε πολύ περισσότερο θέλουν τον λαό πραγματικά στο προσκήνιο.
Με ένα κίνημα πανελλαδικά συντονισμένο, µε το ΚΚΕ µπροστά, δυναμώνουμε την πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική, ενισχύουμε την αµφισβήτησή της, την αµφισβήτηση του σημερινού κράτους.
Εκεί βρίσκεται η πραγματική ελπίδα για τον λαό!.
[post_ads]
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου