Κάτι οι σχετικά μειωμένες θερμοκρασίες, κάτι τα ονόματα των ηθοποιών που πρωταγωνίστησαν (Γιώργος Κιμούλης, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης), όλα αυτά μαζί είχαν σαν αποτέλεσμα την αυξημένη προσέλευση κοινού στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, την Παρασκευή και το Σάββατο, για την θεατρική παράσταση "Πλούτος" του Αριστοφάνη. Και μπορεί οι τελευταίες, μέτριες εμφανίσεις στην Καβάλα ηθοποιών όπως ο Γιάννης Μπέζος και ο Γιώργος Κιμούλης να είχαν προκαταβάλει μερικούς θεατές -συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος-, ωστόσο το αποτέλεσμα άφησε ικανοποιημένους όλους όσους έδωσαν το παρόν στο αρχαίο θέατρο.
Το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη μπορεί μεν να ανέβηκε για πρώτη φορά το 388 π.Χ., ωστόσο οι 2 αυτές εποχές (το τότε και το σήμερα) δεν εμφανίζουν σχεδόν καμία ουσιαστική διαφορά. Όπως και το 388 π.Χ., όταν η Αθήνα -εξουθενωμένη από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τον Κορινθιακό που ακολούθησε- είχε βυθιστεί σε μια πολύ βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική ύφεση, έτσι και τώρα η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει να είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση που βρισκόταν και τότε η αρχαία Αθήνα -με την πολιτική ηγεσία να αμφισβητείται εντονότατα και τον πλούτο να έχει συσσωρευθεί σε λίγα και διεφθαρμένα χέρια.
Κι εδώ ακριβώς ήταν που παρενέβη με το έργο του ο Αριστοφάνης, απογυμνώνοντας τους ηγέτες του και επαναφέροντας το αίτημά του για δίκαιη πολιτεία, αναπτύσσοντας έναν προβληματισμό πάνω στην άδικη κατανομή του πλούτου και στην έκρηξη της διαφθοράς. Αυτό ακριβώς το αίτημα εξέφρασαν μέσα από την παράσταση και οι ηθοποιοί, με τον Γιώργο Κιμούλη (ο οποίος, πέρα από τους ρόλους του Πλούτου και της Πενίας, ανέλαβε και την σκηνοθεσία της παράστασης) να κάνει την δική του "παράβαση" (όπως γινόταν στις αρχαίες κωμωδίες, με τον ίδιο τον Αριστοφάνη να παρεμβαίνει στην διάρκεια της παράστασης για να καταθέτει το δικό του μήνυμα) και να στέλνει την δική του "παραγγελία" προς τα μέλη του χορού αλλά και τους θεατές "να μην ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξαν οι παλιοί, γιατί αυτός οδήγησε την χώρα στην καταστροφή".
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πάντως, πέρα από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών (τόσο των προαναφερθέντων όσο και του Τάσου Γιαννόπουλου και του Αλμπέρτο Φάϊς) παρουσίασε και ο χορός, με τα μέλη του να διασκορπίζονται αρχικά στις κερκίδες και να συνομιλούν με τους πρωταγωνιστές -υποδυόμενοι τους...αγανακτισμένους θεατές- προτού κατεβούν και αυτοί στην σκηνή.
{youtube}iJTmbo7SpFQ{/youtube}
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Χρεμύλος (Γιάννης Μπέζος), πνιγμένος στα χρέη, αναζητά στο Μαντείο των Δελφών χρησμό για τον σωστό τρόπο να μεγαλώσει το γιο του: τίμιο και φτωχό ή πλούσιο και απατεώνα; Η Πυθία, όπως πάντα ομιχλώδης, τον προτρέπει να πάρει σπίτι του τον πρώτο που θα συναντήσει αποχωρώντας από το Μαντείο. Αυτός είναι ένας τυφλός γέρος, ο Θεός Πλούτος, τιμωρημένος από τον Δία για να μη βλέπει που μοιράζει τα πλούτη, ο οποίος αρνείται να θεραπευτεί γιατί φοβάται την οργή του Θεού. Μεταπείθεται ωστόσο από τον Χρεμύλο και τον υπηρέτη του Καρίωνα (Πέτρος Φιλιππίδης), ώστε να διαθέτει τον πλούτο σε όσους τον αξίζουν και όχι στους φαύλους ρήτορες και τους απατεώνες. Η θεά Πενία παρεμβαίνει και προσπαθεί να πείσει πως ο πλούτος θα καταστρέψει τους πολίτες, μιας και οι φτωχοί θα επαναπαυθούν, με αποτέλεσμα να γίνουν τεμπέληδες. Εξανίστανται επίσης όλοι οι επιτήδειοι -των ιερέων μη εξαιρουμένων- οι οποίοι χάνουν τα προνόμιά τους.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου το χρήμα αποτελεί πλέον το θεμέλιο ολόκληρου του συστήματος αξιών, η συγκεκριμένη παράσταση επικεντρώνει την ερμηνεία αυτής της Αριστοφανικής κωμωδίας, σ’ ένα γεγονός που σχεδόν τις περισσότερες παραβλέπεται: στο ότι ο ποιητής στο τέλος του έργου εγκαθιστά το Θεό Πλούτο στο ίδιο το κράτος, δίδοντας έτσι στους πολίτες τη δυνατότητα, απ’ τη στιγμή που όλα τα αναγκαία αγαθά θα είναι δημόσια, να αναζητήσουν τον πραγματικό πλούτο στις ιδέες και στις αξίες, που ίσως έχουν ξεχάσει.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου