Με πανηγυρικό τρόπο γιορτάστηκε η 96ηεπέτειος Απελευθέρωσης της Ξάνθης που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ξανθιωτών Αθήνας «Ο Δημόκριτος».
Παρουσία του Ξανθιώτη Υφυπουργού Υποδομών Παναγιώτη Σγουρίδη, του Δημάρχου Ξάνθης Χαράλαμπου Δημαρχόπουλου, του Υφυπουργού Επικρατείας Τέρενς Κουϊκ, των τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης Γρηγόρη Στογιαννίδη, Χουσεΐν Ζεϊμπέκ και Στάθη Γιαννακίδη, και του Αντιπεριφερειάρχη Τουρισμού Μιχάλη Αμοιρίδη που εκπροσώπησε τον Αντιπεριφερειάρχη Ξάνθης Κώστα Ζαγναφέρη, γιορτάστηκε στην πρωτεύουσα απο τον Σύλλογο Ξανθιωτών Αθήνας, «Ο Δημόκριτος», η 96η Επέτειος Απελευθέρωσης της Ξάνθης από την Βουλγαρική κατοχή.
Την δοξολογία τέλεσε ο Μητροπολίτης Ξάνθης κ.κ.Παντελεήμων, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η ποιήτρια Ανοιξη Τσιάτα- Χασιρτζόγλου αναφέροντας τα παρακάτω:
Σεβασμιώτατε,
κ. Υφυπουργέ, κ.κ. βουλευτές,
κ. κ. εκπρόσωποι των Περιφερειών Ξάνθης και Αττικής
κ. Δήμαρχε της Ξάνθης,
κ.κ. Πρόεδροι των Συλλόγων Ξάνθης και Θράκης
Κυρίες και κύριοι, που τιμάτε με την παρουσία σας την πόλη μας
Πατριώτισσες και Πατριώτες
"Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, οι Ξανθιώτες και οι Θρακιώτες της Αττικής, με υπερηφάνεια και υψηλό φρόνημα, για να γιορτάσουμε την 96η επέτειο των ελευθερίων της αγαπημένης μας Ξάνθης.
Πέρασαν 96 χρόνια από τότε. Πέντε λέξεις.
Για μας τώρα, που με πέντε λέξεις αναφερόμαστε σ’ αυτό το γεγονός, 96 χρόνια μετά, δείχνει σαν κάτι απλό. Όμως μόνο απλό δεν ήταν. Χρειάστηκε χρόνος, επιμονή, υπομονή. Κυρίως όμως, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες γι αυτό.
Διότι, παρά το γεγονός ότι η Ξάνθη, μετά από αιώνων υποδούλωση, απαλλάσσεται από τον Τουρκικό ζυγό στις 13 Ιουλίου του 1913, εν τούτοις βρίσκεται μερικούς μήνες αργότερα και πάλι υποδουλωμένη. Επειδή, έτσι αποφάσισαν οι τρανοί της εποχής που με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, παραχώρησαν ολόκληρη τη Θράκη και φυσικά και την Ξάνθη, στους Βούλγαρους αυτή τη φορά.
Και παρ’ ότι οι Θρακιώτες εξεγείρονται με αγώνες και αίμα, και κηρύσσοντας αυτονομία, με δική τους Κυβέρνηση, αναγκάζουν τους Βούλγαρους να αποχωρήσουν από τη Θράκη, εν τούτοις υποχρεώνονται να τηρήσουν τους όρους της Συνθήκης. Τρεις μήνες κράτησε μόνο η χαρά της ελευθερίας. Από τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς -1913- βρίσκονται πάλι υπόδουλοι, για 6 χρόνια, κάτω από τη σκληρή Βουλγαρική κατοχή.
Και είναι πολύ δύσκολο, όταν έστω και για λίγο έχεις απολαύσει το προνόμιο της Ελευθερίας, της ελευθερίας που στερήθηκες για πεντέμισι αιώνες, να υποταχθείς εκ νέου. . Πολύ περισσότερο, που η δεύτερη αυτή κατοχή υπήρξε ιδιαίτερα επώδυνη και οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι διωγμοί και οι αρπαγές περιουσιών του ελληνικού πληθυσμού, υπήρξαν οι σκληρότερες στην ιστορία της Ξάνθης. Τόσο που, μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ξάνθη και να περάσει στην Ανατολική Μακεδονία.
Όμως, η ημέρα της απελευθέρωσης για την Ξάνθη πλησίαζε. Τα συμμαχικά στρατεύματα, με επικεφαλής τον Διοικητή της 9ης Μεραρχίας Στρατηγό Γεώργιο Λεοναρδόπουλο, φθάνουν στην Ξάνθη. Και βέβαια δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς την εορταστική ατμόσφαιρα της απελευθέρωσης μιας πόλης, που πανηγύριζε με καμπάνες, παιανισμούς, , πανηγύρια και αλαλαγμούς χαράς, με γαλανόλευκες να κυματίζουν. Με γαλανόλευκες, αλλά και με γαλλικές σημαίες.
Διότι η Ξάνθη, και η Θράκη ολόκληρη, βγαίνουν μεν από τον Βουλγαρικό ζυγό, δεν ενσωματώνονται όμως στον Εθνικό κορμό, καθώς τέθηκαν υπό την διοίκηση των Γάλλων. Παρά το γεγονός ότι ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, στη διάσκεψη των Παρισίων (Συνθήκη του Νεϊγύ) το Φεβρουάριο του 1919, στην προσπάθειά του να αποκομίσει μεγαλύτερα οφέλη για την Ελλάδα και να επεκτείνει τα όριά της, αγωνίζεται σθεναρά, προσπαθώντας να επιτύχει την επάνοδο της Δυτικής αλλά και της Ανατολικής Θράκης στη φυσική της κοίτη, την Ελλάδα, εν τούτοις τα συμφέροντα της εποχής ορίζουν άλλα. Όπως και σήμερα. Ευτυχώς που, η Ελληνικότητα της Θράκης που επετεύχθη, παγιώνεται με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Τα σύνορα οριστικοποιούνται και η Θράκη -και επομένως και η Ξάνθη- αποδίδονται οριστικά στην Ελλάδα.
Είναι χρέος μας να κρατήσουμε ζωντανές αυτές τις μνήμες εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας. Γιατί στις σημερινές χαώδεις εποχές, όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Δεν είναι. Ας ξέρουν τα νέα παιδιά, από μας, τα πραγματικά γεγονότα, γιατί στα βιβλία αμβλύνονται πολλές φορές σκόπιμα. Ας ξέρουν λοιπόν σε ποιούς χρωστούν τη σημερινή τους ελευθερία. Γιατί «η μνήμη, οφείλει να φωτίζει, να θυμίζει, να τιμά όσα μετάξια είν' ακριβά».
Και η Θράκη, αιχμή του δόρατος στη Βορειοανατολική άκρη της Ελλάδας όπου και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι, προβλήτα στο Αιγαίο και φυσική γέφυρα της Ανατολής προς τη Δύση, είναι τόσο θελκτική, και οι κίνδυνοι τόσο κοντά, που θα πρέπει να επαγρυπνούμε με ολάνοιχτες τις αισθήσεις μας. Γιατί, όπως είπα και νωρίτερα, τα τότε συμφέροντα δε διαφέρουν σχεδόν καθόλου από τα σημερινά.
Για την Ξάνθη μας λοιπόν, η 4η Οκτωβρίου 1919, ως ημέρα απαρχής της ελευθερίας της, ήταν η μεγάλη μέρα. Και όσο τετριμμένο κι αν φαίνεται αυτό, θα πω ότι είμαστε εδώ σήμερα για να θυμηθούμε και να αποτίσουμε φόρο τιμής, αληθινό φόρο τιμής, σ’ αυτούς που έδωσαν την ψυχή τους, τη ζωή τους γι αυτό. Για να μπορούμε οι μεταγενέστεροι να απολαμβάνουμε σήμερα αυτή την πανέμορφη πόλη.
Ανάγκη όμως, εξαιρετική ανάγκη, σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, η πολιτεία να στρέψει το βλέμμα της προς τα εκεί με περισσή φροντίδα, ώστε να μη πάνε χαμένες όλες αυτές οι θυσίες. Να είναι και πάλι σε θέση η πόλη αυτή, που γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση, που γνώρισε πολιτισμό, να παραμείνει ακμαία. Να μπορούν οι κάτοικοι να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές, να βρίσκουν δουλειά και να μη φεύγουν οι νέοι άνθρωποι, να παραμείνει ο τόπος ζωντανός. Ζωντανός και σταθερός όπως απαιτείται, ως ακρογωνιαίος λίθος της Ελλάδας που είναι.
Και η Ξάνθη, πόλη χαρίεσσα και πανέμορφη να μας χαρίζει πάντα τις ομορφιές της..
Έχουμε όμως κι εμείς, από τη δική μας πλευρά, την υποχρέωση να κρατούμε ενεργή τη σχέση μας μαζί της. Να την επισκεπτόμαστε όσο μπορούμε πιο συχνά, αλλά, όπως είπα και νωρίτερα, να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή την έμπρακτη αγάπη και στα παιδιά μας. Να θυμούνται τον κορμό και τις ρίζες τους. Να μη γίνουν κλωνάρια άδενδρα στη σημερινή εποχή όπου όλα είναι ισοπεδωμένα.
Και βέβαια, είναι επίσης ελάχιστο χρέος μας, ελάχιστη θυσία, να είμαστε εδώ κάθε χρόνο. Όχι για τους τύπους. Αλλά με ουσιαστική ευγνωμοσύνη και σεβασμό, να φέρνουμε στη μνήμη μας την ημέρα εκείνη της 4ης Οκτωβρίου 1919 και να νοιώθουμε περήφανοι που αποτελούμε κι εμείς ένα μικρό κομμάτι αυτής της πόλης.
Της πόλης με τις ομορφιές, τις μυρωδιές, τα αρώματα, της Ξάνθης με τα χίλια χρώματα.."
Άνοιξη Τσιάπα- Χασιρτζόγλου
Ακολούθησε παρέλαση και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου