Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, στα στενά σοκάκια του χωριού όποτε συναντούσες έναν γνωστό του απεύθυνες τον λόγο. Χαμογελαστά και δυναμικά τον ρωτούσες. Περίμενες επιβεβαίωση ή καταφατική απάντηση. Μετά έφευγες ικανοποιημένος. Ακολουθούσες το άτυπο και μοναδικό όμως υποχρεωτικό πρωτόκολλο του χωριού. Ο κώδικας επικοινωνίας του χωριού είχε την χάρη του.
Γεννημένη σε άλλη χώρα, με άλλα έθιμα και άλλους κώδικες συμπεριφοράς, ξαφνιάστηκα όταν η φίλη μου η Αγγελική με ρώτησε: “Ζεις κουμπάρα;”. Για να σηκώσω το τηλέφωνο προφανώς και είμαι ζωντανή! Μου εξήγησε την λογική της ερώτησης, την δέχτηκα και πλέον το έκανα συνήθεια. Στον τρόπο επικοινωνίας με τους φίλους και τους συγγενείς μου. Όποτε τους παίρνω τηλέφωνο έτσι ξεκινώ την συνομιλία μας. Γελάμε επειδή μας τονώνει. Εκεί στην ερημιά της υποχρεωτικής απομόνωσης. Της καραντίνας. 86 ημέρες από τον δεύτερο εγκλεισμό μας πίσω από τα προστατευτικά τείχη. Των γυάλινων κάστρων μας. Σε μία κόκκινη Αθήνα με ανοικτά αλλά στην ουσία κλειστά παράθυρα και πόρτες προστασίας από την πανδημία. Με αναστολή δραστηριοτήτων σε σχεδόν όλα τα επίπεδα.
Μέσα στις δυσκολίες παραμένουμε σκεπτικοί. Αναπτύξαμε καινούργιες αντοχές και εμπειρίες. Εγκλωβιστήκαμε σε συνήθειες βασισμένες σε καινούργιες προτεραιότητες. Ποιες γραμμές άμυνας θα ακολουθήσουμε; Υγεία η οικονομία; Η αγορά ή η υγεία; Τι περνάει από το χέρι μας; Θα την βγάλουμε καθαρή αλλά πως θα παραμείνουμε ζωντανοί; Θα το ξεπεράσουμε αλλά πως θα επιβιώσουμε; Χωρίς δουλειά, οι περισσότεροι, και μερικοί «κρεμασμένοι» από κάποια επιδόματα αμφίβολης χρονικής διάρκειας. Επιβίωση πάση θυσία; Πρώτη και καλύτερη η εξασφάλιση προμηθειών. Προγραμματίζουμε δραστηριότητες σαφώς μικρότερης εμβέλειας επειδή είναι αναπάντεχες οι εξελίξεις. Άγνωστες οι κινήσεις της κυβέρνησης. Αισιοδοξούμε με μετρημένα πλάνα εξόδων. Τα παιδιά μας, που «μαντρώθηκαν» αναγκαστικά, διαμαρτύρονται επειδή κατάλαβαν ότι η πιθανότητα συνεύρεσης με τους φίλους τους είναι μηδαμινές. Εμείς κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και έστω και δύσκολα υποκύπτουμε στις απαγορεύσεις.
Ζεις κουμπάρα; Προφανώς και ζω. Ακόμα! Δεν είμαι μόνη στη μάχη! Θα ξεφύγω από τις δαγκάνες την κατάθλιψης όσο ζω εγκλωβισμένη στα υγειονομικά υποχρεωτικά και συνάμα προστατευτικά μέτρα. Κουράστηκα να μάχομαι τις άγνωστες και επικίνδυνες πτυχές της πανδημίας. Πέρασε ένα χρόνος που δεν έχω αγκαλιάσει και φιλήσει άνθρωπο! Φως δεν βλέπω από πουθενά. Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ασία γονάτισαν και η έλλειψη επαρκών ποσοτήτων εμβολίων μας προβληματίζει, μας αγχώνει. Είμαστε καταδικασμένοι στον αφανισμό; Ευτυχώς τα μηνύματα αισιοδοξίας από τους φίλους και συγγενείς μου με τονώνουν. Μου δίνουν δύναμη και μου μεταγγίζουν αισιοδοξία στη δύσκολη διαχείριση της κρίσης!
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου