Πολύ πρόσφατα νομοθετήσατε με σκοπό την αναβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας, ώστε να συγκλίνουμε με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα. Είναι αυτονόητο ότι πριν νομοθετήσετε θα έπρεπε να αποφασίσετε ποια ακριβώς προβλήματα σκοπεύετε να θεραπεύσετε. Θέτω λοιπόν μερικούς προβληματισμούς για θέματα κυρίαρχα, που όμως δεν απασχόλησαν τη δημοσιότητα μέχρι σήμερα. Η επιστολή μου συνιστά κυρίως μια πολιτική καταγγελία – όχι για εσάς: για την υποκρισία, την άγνοια, τη διαπλοκή ή/και την αφέλεια όσων επέτρεψαν να οδηγηθεί το σύστημα της ανώτατης παιδείας σε αυτό το τέλμα που όλοι βιώνουμε.
Το τέλμα δεν είναι ακαδημαϊκό, αλλά διοικητικό. Δεν είναι τυχαίο, αλλά σκόπιμο. Η αιτία για το τέλμα δεν είναι τα συνθήματα και οι καταλήψεις - αυτά είναι το σύμπτωμα. Είναι η διοίκηση και η διαπλοκή στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, που οδηγούν στην ποδηγέτηση των μελών ΔΕΠ και την εν τοις πράγμασι κατάργηση της περίφημης ακαδημαϊκής ελευθερίας. Είναι τελικά το ίδιο το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων που ισχύει χωρίς ασφαλιστικές δικλίδες για την περίπτωση που καταστρατηγούνται ακόμη και στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Θα μπορούσε άραγε ένα Πανεπιστήμιο να απονείμει διδακτορικό τίτλο σε τρεις μήνες; Θα μπορούσε πρύτανης να μην ομιλεί την αγγλική, αλλά ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι μετεκπαιδεύτηκε και διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής σε φημισμένα πανεπιστήμια της Αμερικής - που όμως το αρνούνται; Θα μπορούσε ο συγκεκριμένος πρύτανης να επιβάλει δεοντολογικούς κανόνες στο ίδρυμά του; Θα μπορούσε μήπως ένας πρύτανης, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος της διατριβής αποτελεί προϊόν αντιγραφής, να επιβάλει ακαδημαϊκούς κανόνες στην κοινότητά του; Τι λείπει από τη νομοθεσία για την ανώτατη εκπαίδευση, ώστε να επιτρέπεται μια διαπιστωμένα εκτεταμένη αντιγραφή να παραμένει έγκυρη και να μην ανακαλείται;
Είναι άραγε αποδεκτός ο κώδικας ηθικής και δεοντολογίας που επιτρέπει σε έναν πρύτανη να συνεταιρίζεται και να ιδρύει κοινές εταιρείες με τον εργολάβο που παρέχει υπηρεσίες στο πανεπιστήμιο; Μπορεί αυτός ο πρύτανης και οι συνεργάτες του να διοικήσουν το ίδρυμα με διαφάνεια, ακαδημαϊκότητα και αντικειμενικότητα; Δεν δικαιολογείται μια καχυποψία για το αν θα υπήρχε κίνδυνος να παρακωλύονται οι διαδικασίες ελέγχου; Πώς προστατεύονται τότε όσοι δεν συναίνεσαν σε τέτοιες συναλλαγές; Δεν προστατεύονται. Ποιο είναι ακριβώς εκείνο το άρθρο που επιτρέπει στην διοίκηση ενός πανεπιστημίου να παύει μέλη ΔΕΠ από τα καθήκοντά τους; Να επιβάλλει αυθαίρετα χρηματικά πρόστιμα; Να τιμωρεί με παράνομη κράτηση μισθού διαφωνούντες καθηγητές, οι οποίοι δαπανούν τον μισθό τους για να δικαιωθούν δικαστικά κάθε φορά; Ποιο είναι αυτό το άρθρο που επιτρέπει σε μέλος ΔΕΠ έμπιστο του πρύτανη να διενεργήσει 11 ΕΔΕ σε συναδέλφους του σε τρία χρόνια; Ποιο είναι αυτό το άρθρο που προστατεύει μια διοίκηση, ώστε, ενώ είναι τόσο άδικη, να μην ελέγχεται πειθαρχικά;
Και, όταν τελικά η δικαιοσύνη επιλαμβάνεται και διώκει για κατασκευασμένες κατηγορίες, παράβαση καθήκοντος και απιστία σε βαθμό κακουργήματος τη διοίκηση ενός ιδρύματος, ποιο είναι εκείνο το άρθρο της υφιστάμενης νομοθεσίας που επιτρέπει να εξακολουθεί να διοικείται ένα πανεπιστήμιο από τους ίδιους τους διωκόμενους; Θα μπορούσε κάποιος να αποφασίζει για την ακαδημαϊκή δεοντολογία, ενώ διώκεται για κατασκευασμένες κατηγορίες; Θα μπορούσε αυτός που είναι αρμόδιος να αποφασίσει για την ενδεχόμενη ανάκληση μιας διατριβής να διώκεται ο ίδιος για την προσκόμιση ψευδών στοιχείων στις αρχές; Θα μπορούσε αυτός που διώκεται για απιστία σε έναν οργανισμό να διοικεί αυτόν τον ίδιο οργανισμό; Θα μπορούσε να διαχειρίζεται την περιουσία του Ιδρύματος; Θα μπορούσε για τα στοιχεία που αναζητούν οι δικαστικές αρχές σε σχέση με μια υπόθεση, αρμόδιος να τα προσκομίσει να είναι ο ίδιος ο κατηγορούμενος;
Και τέλος, ποιο είναι εκείνο το άρθρο που επιτρέπει στη διοίκηση του αρμόδιου Υπουργείου να μην ασκεί τις αρμοδιότητες που προβλέπει ο Νόμος, ενώ γνωρίζει ότι διώκεται σχεδόν στο σύνολό της η Διοίκηση ενός ιδρύματος σε βαθμό κακουργήματος; Ποιο είναι δηλαδή εκείνο το άρθρο της νομοθεσίας που επιτρέπει στα θεσμικά όργανα που διοικούν ένα πανεπιστήμιο αλλά και τη χώρα, να κάνουν πως δε βλέπουν, δεν ακούν και δεν αντιλαμβάνονται; Είναι μήπως το ίδιο άρθρο που επιτρέπει σε έναν δικαστικό λειτουργό να ισχυρίζεται ότι δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο πρύτανης την περιουσία της συζύγου του;
Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να συμβεί σε κανένα πανεπιστήμιο της Αμερικής ή της Ευρώπης. Δεν τα επιτρέπει η συνείδηση των ανθρώπων - γιατί ο νόμος και η εφαρμογή του διαμορφώνει συνειδήσεις.
Βασίλης Τσαουσίδης
Καθηγητής Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών
Πολυτεχνικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου